تنها اسلوبی که بتوان به مدد آن معنی کلمات مجهولی را معین کرد، همانا اسلوب ترکیبی است، ولی در این صورت باید مقررات اسلوبی معینی را مرعی داشت. مثلا نباید در اسم مکان در پی یافتن انعکاسی از نام های قبایل و طوایف بود. این اشتباه را غالبا  کسانی که در کشف ترکیب قومی ساکنان یک محل شتاب دارند، مرتکب میشوند.

باید در مورد اسامی امکنه، نامی را که خود مردم یک محل خویشتن را بدان می خوانند از آنچه همسایگان ایشان را بدان می نامند، مشخص گردد. نامی که همسایگان میدهند ممکن است بیغرضانه، آلوده به غرض و ملامت و یا مزاح و شوخی باشد. غالبا این نام ها طوایف گوناگون را شامل می شود و همه آنها را از روی آداب و رسوم و فرهنگ یک کاسه می سازد.

نامی که مردم یک محل به خود گذاشته باشند غالبا حاکی از بستگی ایشان به خانواده واحد زبانی است، و نه وحدت طایفه و ایل. مثلا منشاء برخی طوایف ساکن در بودباش ایل جودکی به مردم بختیاری بر میگردد مثل طایفه کاید، یا برخی به مردم کرمانشاه بر میگردد مثل بازگیر و قیاسوند و یا برخی به پشت کوه والی و مردم استان ایلام بر می گردد مثل طایفه سلاحورزی و ....

گذر زمان علاوه بر پیوندهای زناشویی و سببی و نسبی، یک پیوند زبانی قوی را در بین همه طوایف ساکن در بودباش ایل بزرگ جودکی بوجود آورده که این پیوند هر روز مستحکم تر شده و همین استحکام باعث تحکم این واژه جودکی شده است. 

نام های قومی ممکن است به مرور زمان تغییر کنند. به طور عموم در تعیین ترکیب قومی و بالاخص ترکیب قبیله ایی مردم یک محل باید تمام این مراتب را در نظر گرفت.این را هم باید منظور داشت که تغییر زبان غالبا به معنی تغییر ترکیب طبیعی ساکنان یک محل و سنن و فرهنگ و غیره ایشان نیست، زیرا که در طی تاریخ ندرتا دیده شده است که کسانیکه از بیرون از یک منطقه ایی به آن منطقه وارد می شوند تمام افراد طوایف یک ایل را در خود هضم کرده باشند.بنابراین جوهره اصلی ساکنان قدیمی این منطقه از تازه واردان بیشتر بوده که نام های خود را حفظ نموده اند. در غیر این صورت عکس این قضییه می بایست صورت بگیرد. 

اهمیت نام اماکن برای تشخیص ترکیب یک قوم 

برای تعیین ترکیب قومی یک منطقه در هر مورد بخصوص اسامی خاص اشخاص از نامهای اماکن بیشتر اهمیت دارد. نام های اماکن غالبا از زبان پیشین مردم محل باقی می مانند، بویژه اگر تعویض زبان چنانکه اغلب پیش می آید، از طریق طرد و اخراج اهالی صورت نگرفته باشد. که در مورد مردم این منطقه نیز چنین است، یعنی بومیان اصلی هضم یا اخراج نشده اند، بلکه تازه واردان در بومیان اصلی از طریق امتزاج ممزوج شده اند.

من حیث المجموع این واژه جودکی میراثی است که از گذشتگان بر جای مانده و حتی در لابلای دستخوش تغییرات زمان و ورود نورسیدگان در اعصار های بعدی هم دستخوش تغییر یا حذف نشده است.

وزانت این واژه گویای اصالت محل و مردم این منطقه است. خلاء هایی برای وصل کردن آن به تاریخ قبل از اسلام وجود دارد، با شتابی که علم تاریخ پیدا کرده، امیدوارم این خلاء هر چه زودتر پر گردد، و ما را از یاس و نومیدی بدور بدارد.

حسین صفری پژوهشگر تاریخ باستان