بار اول نیست که می‌خواهم از شهدا به ویژه شهدای گمنام بنویسم اما این بار بغضی عجیب راه گلویم را می‌‌فشارد، بغضی عجیب و غریب که نمی‌توانم توصیفش کنم. اگر چه امروز هوا آفتابی بود اما چشمان  مردم خرم‌آباد بارانی بود، مردمانی که از دور و نزدیک خود را رسانده بودند تا به استقبال مادر و خانواده شهید محمد نوری‌زاده بیایند، مادری که این روزها پاهایش توانی برای حرکت نداشت اما با پای دل آمده بود تا سنگ مزار فرزند شهیدش را پس از سال‌ها دوری و چشم انتظاری در آغوش بکشد.

شهیدی که سال 92 در جریان تفحص کمیته مفقودین نام و نشانی نداشت و  به عنوان شهید گمنام در دانشگاه آزاد خرم‌آباد به خاک سپرده شد و اما حالا پیکر این شهید گرانقدر بعد از گذشت 8 سال گمنامی با انجام آزمایشات دی ان ای شناسایی شد.