چندی پیش آمار و ارقام تکان دهنده ای از ارزشمندی یک اصله درخت بلوط و ناچیزی قیمت یک گونی زغال حاصل از آن به دستمان رسید؛ درخت ۲۰ میلیارد تومانی فدای گونی زغال ۱۰۰ هزارتومانی! معامله ای که از هر سمت به آن نگاه می کنی جز ضرر و زیان عایدش نخواهد شد.
زغال میگیرند تا امرار معاش کنند، زغال می گیرند تا آسیاب زندگی شان بچرخد، تبر میزنند بر ریشه ی درختی که نفس از آن میگیرند و این جهالتیست که دودش تنها به چشم تبرزن نمی رود و از آن دست بلاهاست که خشک و تر را با هم می سوزاند.
چندی پیش «هشتم مردادماه جاری» متاسفانه عده ای در منطقه چوری (قله نصیر تا کوه چیل) دست به تخریب و قطع درختان که اکثریت بلوط بوده زده و این در حالیست که ما هم اکنون نیز با بحران زیست محیطی کم آبی رو به رو هستیم و بر اساس پیش بینی هواشناسان امسال نیز پاییز خشک و بی بارانی خواهیم داشت.
از آنجا که حفظ پوشش جنگلی و کوهستانی به دلیل خشکسالی بسیار حائز اهمیت است باید برای قطع رویه تبر زنی درختان و تخریب پوشش گیاهی در شهرستان پلدختر که به دردی مزمن مبدل شده چاره ای اندیشید و سرمایه های ملی و آینده ی این منطقه را از دست عده ای که خواسته یا ناخواسته به فنا می برند، رها ساخت.
جوانه حاصل از بذر بلوط بعد از ۵ سال به اندازه ۷۰ سانت رشد و ۴۰ سال طول می کشد به مرحله ی ثمردهی برسد، قطع یا تخریب یک درخت آن هم برای تهیه چند بسته زغال، تفریح و یا سرگرمی چند ساعته بسیار نامعقول و جرم محیط زیستی سنگینی است که مجرمان آن در بسیاری از مواقع آنگونه که شاهد هستیم یا در دام نمی افتند یا مجازاتی بسیار سبک برای آنها در مقابل جرمشان متحمل می شوند.
مظفر افشار، پدر بلوط در مصاحبه با خبرگزاری فارس «مورخ پازدهم شهریورماه جاری» در این خصوص اظهار داشت: افراد سود جو برای گرفتن زغال جنگل‌ها را نابود کرده‌اند و تصاویر چاله‌های زغال به شدت نگران کننده است.
وی به حمل زغال از استان به دیگر استانها اشاره و افزود: نیسان نیسان و خاور خاور زغالی که با سوزاندن جنگل‌های بلوط به خوزستان و بوشهر و دیگر مناطق حمل می‌شود و هیچ کس هم کاری نمی‌کند.
پدر بلوط با تاکید بر تخلف علنی متخلفان عنوان کرد: نگرانی آنجا بیشتر می‌شود که قلع و قمع و سوزاندن درختان بلوط و بشکه‌های زغال در منطقه دادآباد علنی است، این منطقه به معدن فروش زغال تبدیل شده است.
البته این معضل و درد اقتصادی اجتماعی فرهنگی، مختص شهرستان پلدختر نیست و باعث تأسف شده که در استان لرستان و سایر استانهای زاگرس نشین نیز به همین صورت طبیعت در حال تخریب است.
اما گره کار کجاست؟ چرا با وجود فعالان محیط زیستی، نیروهای محیط بان، ما شاهد قطع بی رویه درختان و زغال گیری علنی از سوی ساکنین این مناطق هستیم؟ مسئولان محیط زیستی بارها اعلام کرده اند که نیروی انسانی کافی برای حفاظت در اختیار ندارند و تسهیلات و تجهیزات کافی برای مقابله با آتش سوزی های اتفاقی یا عمدی نیز یکی از گ نیازمندیهایشان است.
در پایان باید گفت واقعیت امر این است که علل مختلفی چون، در اختیار نداشتن منبع سوخت با قیمت مناسب، بیکاری، فرهنگ غلط، مجازات ناچیز در برابر جرائم صورت گرفته و کمبود امکانات و نیروی انسانی همه و همه در این فاجعه زیست محیطی دخیل بوده و برای رهایی از بحران نابودی جنگل های ملی، بایستی بسیاری از نهادهای امنیتی و دولتی با هم همپوشانی نمایند.
دسته بندی: یادداشت / یادداشت اجتماعی
آدرس کوتاه خبر:
