اگر می‌خواهید کودکتان بیشتر فکر کند، برداشت‌های آزاد و شخصی داشته باشد و دیدگاه‌ها و احساسش را نشان بدهد، بهتر است کاری کنید تا تشویق به توضیح دادن شود. به عنوان مثال، از او چیزهایی بپرسید که می‌دانید برای جوابشان لازم است کمی بیشتر حرف بزند.

سؤال‌هایی که پاسخ آنها بله یا خیر نیست می‌تواند یک نمونه باشد. مثلاً به جای پرسیدن «خانهٔ مامان‌بزرگ خوب بود؟» بپرسید «چه چیزی امروز بیشتر تو خانهٔ مامان‌بزرگ تو را خوشحال کرد؟

پس به کودکان خود اجازه دهیم افکار درون ذهنشان را بیرون بریزند، حتی اگر در حد چند کلمهٔ نامفهوم و بی‌معنی باشد. مهارت استفاده از زبان که مهم‌ترین وسیله در ارتباط با دیگران و همچنین کشف دنیای پیرامون خواهد بود، لازم است از همان بدو تولد توسط والدین آموزش داده و تقویت شود.

با کودکان سنین مدرسه بالغانه صحبت کنید. آنها دوست دارند بزرگ شدنشان را تأیید کنیم. به آنها برمی خورد اگر احساس کنند مانند بچه ها با آنها صحبت می شود (حتی اگر مانند کودکان رفتار کنند) به جای چند بار باید به تو بگویم مشقت را بنویس؟ بگوئید: فکر کنم مشق داشته باشی، کی می خوای آنها را شروع کنی؟

 با کودک خود محترمانه برخورد کنید. یک راه برای درک کودک و نیازهایش کمک گرفتن از خود اوست. اگر شما تصدیق کنید که فرزندتان اطلاعاتی دارد که شما ندارید، او خواهد فهمید که به او احترام می گذارید. یا اینکه تصمیم گیرنده نهائی شما هستید.

از کودکان مدرسه به جای سؤالات کلی، پرسش های مشخصی بپرسید. به جای پرسیدن سؤالاتی مثل: مدرسه چه طور بود؟ می توانید بپرسید: معلمتان راجع به تحقیقت چیزی گفت؟ همچنین از پرسیدن سؤالات جهت دار بپرهیزید، به جای: فکر می کنی این جوری صحبت کردن با یک بزرگتر درسته؟ بگوئید: خیلی عصبانی می شوم وقتی با این لحن با من حرف می زنی.

به حرف های کودک گوش فرا دهید بدون آنکه آنها را تکذیب کنید. به جای اینکه بگوئید: چه مسخره! به سادگی می توانید بگوئید: هوم! یا واقعاً سپس سؤالات مشخصی را بر مبنای موقعیتی که کودک توصیف کرده است بپرسید.

دکتر حسین شاهمرادی/ مشاور خانواده و ازدواج