وی درباره چگونگی اسارت خود در عملیات کربلای ۶ افزود: متاسفانه گردان ما از ساعت ۲۰ تا ساعت ۱۶ عصر روز بعد در محاصره دشمن قرار گرفت و فرمانده عملیات برای حفظ جان افراد باقیمانده گردان، دچاره ای جز تسلیم ندید و بعد از ارتباط بیسیمی با نیروهای خودی و اعلام در اختیار خود بودن به نیروها به عنوان اولین نفر برای روحیه دادن به ما  خود را تسلیم دشمن کرد

وی با اشاره به اینکه هرگز امید به بازگشت و زنده ماندن نداشتیم در ادامه عنوان کرد: ما را به پشت خط بردند و از آنجا به شهر مندنی عراق در نزدیکی نفت شهر منتقل شدیم و مورخه ۱۳۶۵/۱۰/۲۴ شب هنگام بود که به شهر مندنی رسیدیم و از آن گردان ۱۰۰ نفره ۲۵ نفر به جا مانده به اسارت رفتیم و از آنجا همان شب به بصره به حالت دست بسته انتقال یافتیم

بازوندی با اشاره به ورود شب هنگام به مدرسه ای در بصره و پس از آن ورود به بغداد بیان کرد: حدود ۴۵ روز در بغداد بودیم، آنجا زندانهایی با وضعیت بسیار بدی داشت بطوری که ۲۵ نفر در یک محیط بسته و کم متراژ در حد یک فرش۹ متری قرار داشتند که توسط یک ساعت مخفی از دید زندانبانان، هر یک ساعت عده ای استراحت میکردیم و عده ای مجبور بودند سرپا باشند و آب اردوگاه شب ها باز می شد و در طول روز بسته بود. بعد از بغداد به استان صلاح الدین منتقل شدیم.

این آزاده سرافراز در پاسخ به سئوال خبرنگار ما در خصوص مدت زمان اسارت خود و اینکه از اسرا پلدختر هم اردوگاهی داشته یا نه گفت: مجموعا یه مدت ۳ سال و ۷ ماه و ۱۶ روز در اسارت بودم، این مدت مفقود بودم و هیچگونه خبری از زنده بودنم به خانواده ام نرسیده بود و امکان نامه نگاری و ارتباطی وجود نداشته و تنها عباسعلی بازگیر از همشهریان پلدختری با من هم اردوگاه بودند.

وی در ادامه به شکنجه های روزانه اشاره و تصریح کرد: در قالب نیروهای پنج نفره به طرق مختلف و به وسیله کابل، دسته بیل، میلگرد و اتو شکنجه می شدیم و این برنامه روزانه بود.

بازوندی در خصوص فعالیت های خود در طی اسارت خاطرنشان کرد: در این مدت توانستم قرآن را که تا آن زمان تسلط کافی بر قرائتش نداشتم به وسیله یک تکه چوب به عنوان وسیله نوشتن و قسمتی از خاک حیاط اردوگاه در زمان تنفس به عنوان تابلو توسط هم بندی های خود به خوبی آموزش ببینم.

وی در خصوص خاطرات تلخ روزهای اسارت به ماجرای حسادت و بزدلی نگهبانان بعثی در برابر اسرای در بند اشاره و اظهار داشت: یکی از دوستانم به اسم روزعلی اهل گتوند استان خوزستان بسیار تنومند و رشید بود و در آشپزخانه کار میکرد که به واسطه ی بلندکردن یک بشکه گازوییل پر، یک شبانه روز مورد ضرب و شتم و شکنجه کف پا با اتوی داغ شد در حدی که مجبور به قیچی تاول ها بدون هیچگونه بی حسی شدیم و تا ۶ ماه کامل توسط من و دیگر دوستان کارهای شخصی اش را انجام میداد تنها به جرم اینکه از قدرت جسمانی اش میترسیدند.

این آزاده پلدختری از شرایط بد غذایی آن روزها یاد کرد و گفت  روزانه پنج قاشق برنج و یک کیسه چایی که آن کیسه چای برای چند روز استفاده می شد به عنوان خوراک داشتیم‌.

وی در خصوص ایام رحلت رهبر کبیر انقلاب اظهار داشت: به وسیله یک رادیو کوچک از طریق یکی از نیروهای بعثی که شیعه بود از ارتحال امام خمینی (ره) باخبر شدیم. روز بسیار سختی بود. ناراحتی و ماتم تمام اردوگاه و بندها را فراگرفته بود. یاد دارم به دلیل ارتحال حضرت امام، یک ماه تمام توسط نیروهای بعثی شکنجه شدیم