وقتی که به پل گاومیشی (گامیشو) در ساحل رودخانه صیمره رسیدیم، به قدری زمان از دست داده بودیم که عبور از رودخانه با تنها قایق پوستی مسطح (کَلَک) Skin rafts که در اختیار داشتیم قبل از غروب آفتاب امکان پذیر نبود. در نتیجه زمان برای بررسی دقیق بقایای پلی که زمانی از رودخانه عبور می نمود به دست آمد.

عبور از رودخانه در صبح روز بعد کاری بس طولانی بود. تنها قایق پوستی مسطح (کَلَک) موجود که از حدود دوازده پوست بز پر شده از هوا (مشک پر شده از هوا) ساخته شده بود و دارای عرشه ای ساخته شده از دسته های نی بود نمی توانست بیش از سه بار قاطر(صندوق بزرگ) و یا بسته ها و چیزی مشابه آن به همراه یک سر نشین را حمل نماید.

استفاده از طنابی که به کَلَک بسته شده بود بیش از پاروی ساخته شده از نی در دست مرد قایقران مانع دور شدن کَلَک در جریان متلاطم و خروشان رودخانه می گردید. ساعت ها نگاه کردن به عبور لوازم دست و پا گیرمان از یک سوی رودخانه به سوی دیگر کاری بس نگران کننده بود.

خوشبختانه عبور چارپایان در قسمت کمی پایین تر که بستر رودخانه کمی پهن تر می شد، مدت زمان کمتری به طول انجامید. اما انتقال تمامی کمپ و همراهان تقریباً یک روز کامل به طول انجامید. از این رودخانه که مانند سایر رودخانه های جاری در لرستان در طول فصول زمستانی و بهار غیر قابل عبور هستند، باید هفت بار دیگر به همین روش عبور می کردیم.

از آنجایی که امروزه در لرستان هنر سفالگری ناشناخته است، برای تأمین و نگهداری آب آشامیدنی و مصرفی خانواده ها از مشک استفاده می شود. برای عبور از رودخانه همین مشک ها را از هوا پر می کنند و استفاده می نمایند. دهکده های ساحل صیمره به قدری پراکنده و کوچک هستند که تنها یک بار جمع آوری مشک به تعدادی که برای ساخت بیش از یک کَلَک کوچک کافی باشد میسر شد.

ناحیه ای که پس از عبور از رودخانه به آن وارد شدیم برای جغرافیدانان عرب در زمان های گذشته، همان نام عمومی(معمول) صیمره را داشت. این منطقه از هر ناحیه دیگری در لرستان غربی دارای زمین های حاصلخیز بیشتری است. 

در بیستم ماه مارس، حدود شش مایل به سمت پائین دره رودخانه حرکت کردیم و به محلی که به اَمبار کهنه (انبار کهنه) معروف است، رسیدیم. عامه بر این باورند که زمانی این مکان به عنوان اردوگاه افراد فرستاده شده از پیشکوه جهت حفاظت و جمع آوری خراج صیمره، که غالباً به صورت اجناس بوده و به زور گرفته می شده، بوده است.

بقیه طول روز صرف گذر از رودخانه به کمک دو قایق ساخته شده از پوست (کَلَک) که سست و ضعیف بودند،گردید. انجام این کار به سبب شیب دار بودن صخره هایی از جنس سنگ گچ که در این قسمت ناگهان از لبه آب در ساحل سمت چپ بیرون زده بودند و تخلیه آسان بارها را غیر ممکن می نمودند، مشکل تر شده بود.

توقف اجباری روز بعد بر روی سکوی تراس مانند پوشیده از سبزه کنار رودخانه، زمان لازم برای مطالعه دقیق ویرانه های پل معروف به پل آب برده را فراهم نمود.